Tot slot

Vandaag is het 16 september. Mijn vorige verhaaltje dateert van drie maanden terug, en zelf ben ik al weer twee maanden weer in Haarlem. Die laatste maand op Saba is wel geheel anders verlopen dan gedacht, en van verschillende kanten werd me gevraagd om toch mijn feuilleton nog af te ronden. Nou, daar gaat-ie.
Op 14 juni schreef ik over de schoolproblemen en het vooruitzicht om in eigen tijd leukere dingen te doen. Helaas is dat laatste er ook niet erg van gekomen. Op 19 juni sprak ik mijn beide ouders nog ter gelegenheid van m’n verjaardag, de volgende dag belde een broer met de mededeling dat m’n moeder een hersenbloeding had gehad. Dat zag er fataal uit, en ik reisde spoorslags naar Nederland terug. Tegen alle verwachtingen in bleef zij nog in leven, en ben ik anderhalve week dagelijks in het ziekenhuis geweest. Toen ze werd overgebracht naar een hospice werd me geadviseerd om zo snel mogelijk terug te gaan naar Saba om mijn zaken af te ronden. Dat moest namelijk voor 1 augustus gebeuren, en er was niets van te zeggen hoe lang het nog zou duren.
Zodoende keerde ik op 4 juli weer naar Saba terug. In de week die volgde ruimde ik in rap tempo mijn kantoor op school en mijn etage thuis op, hopend dat er nog voldoende tijd zou overblijven om mijn orchideeën- en keerkringvogelonderzoeken af te ronden. Natuurlijk had ik niet alleen de laatste schoolweek, maar ook het bezoek van de orchideeënexperts gemist. Het opruimen op school ging aardig vlot, en het overdragen aan mijn opvolger al helemaal: die had daar namelijk geen enkele behoefte aan. Ik heb hem min of meer het kantoortje in moeten slepen om hem te vertellen wat alle stapeltje betekenden. Maar hij was veel te veel bezig met het opleuken van de school: airco’s laten verplaatsen, het plein laten betegelen, verbouwingen plannen. Tja, ik ben bang dat dat niet alleen zijn grootste, maar ook zijn enige kwaliteit is.
Na een week kreeg ik bericht dat het toch wel hard achteruit ging met m’n moeder, en boekte ik de definitieve terugreis. Nog voor ik vertrok overleed ze, zodat ik daar niet bij kon zijn. Gelukkig waren m’n broers er wel, ook om m’n vader terzijde te staan, en hebben we vervolgens met z’n allen de crematie mooi kunnen verzorgen.
Het afronden van de onderzoeken is dus niet echt gelukt, maar dat probeer ik vanuit Haarlem nog een stukje te doen. In elk geval heb ik de orchidee die de Puertoricanen op de top hadden gevonden ook zelf nog gevonden, en de dag voor vertrek zelfs de eerste bloemetjes kunnen fotograferen. Ook kreeg ik van één van de duikshops nog een ochtend duiken aangeboden, als dank voor al mijn werk. Dat was een heel stuk meer dan ik van de school heb gekregen. Van de leraren kreeg ik nog wel een kaart en een lijst met foto’s van Saba, van het bestuur alleen wat mailtjes en telefoontjes of ik het schoolplan wel af wilde schrijven en nagekomen mails wilde doorsturen. Een bedankje kon er niet meer af.
Tja, en zo eindigt dan het avontuur op Saba. Eigenlijk een beetje zoals het begon. Ik kwam er twee jaar geleden totaal onvoorbereid en zonder de nodige informatie, en sprong doordat ik in september nog in Haarlem moest werken eigenlijk in oktober op een rijdende trein. En aan het eind ben ik zonder echt bevredigend af te ronden net voor de halte van die rijdende trein afgesprongen.
En nu? Ik blijk wat al te optimistisch geweest te zijn over het krijgen van nieuw werk. Het interimcircuit waar ik het meest op gehoopt had is behoorlijk ingezakt, en voor er structurele vacatures verschenen moest eerst de vakantie voorbij zijn. Ik had een financiële reserve voor één maand opgebouwd, maar die is in de vakantie voorbij gegaan. En voor een WW-uitkering blijk ik niet in aanmerking te komen, want Saba ligt dan natuurlijk in het buitenland, waar geen WW-premie afgedragen wordt… Maar och, er zal heus wel wat komen voor we verhongerd zijn.
En hiermee eindigt dan mijn Saba-blog. Tot ziens!