Van de regen in de drup

In mijn vorige bijdrage vertelde ik over de vogeltjes in mijn kamer, en de gelijkenis met bestuurlijke aangelegenheden op school. Ik was benieuwd waar het naar toe zou gaan. Dat is inmiddels wel duidelijk: van de regen in de drup, zowel met de vogeltjes als op school.
In het allereerste gesprek dat ik met de Task Force had, vertelde ik dat ik het oude bestuur moeilijk iets kon kwalijk nemen: ze waren zeer van goede wil, maar begrepen absoluut niet wat de rol van een bestuur is in de Nederlandse opvattingen van governance. Daarmee gaf ik meteen de belangrijkste waarschuwing: als het nieuwe bestuur niet, liefst nog voordat het benoemd wordt, duidelijk gemaakt wordt hoe de verantwoordelijkheden en bevoegdheden verdeeld zijn, schieten we met de hele operatie niets op. Als voorbereiding hadden de schoolcoach en ik een uitgebreid overzicht van alle mogelijke aktiviteiten en gebeurtenissen gemaakt, met daarachter wat de rol van bestuur en wat van directeur is. “Dat is mooi” zei de wethouder, “we laten de nieuwe bestuursleden gewoon tekenen dat ze volgens dat document te werk zullen gaan, dan kan daar ook geen onduidelijkheid meer over ontstaan.” Dat was veelbelovend.
Inmiddels zijn we meer dan een maand verder. Het nieuwe bestuur is half mei benoemd, en ondertussen was ik druk in de weer met sollicitatiegesprekken. En toen kwam het moment dat ik ook daadwerkelijk mensen wilde gaan benoemen. Tenslotte stond nu zwart op wit: “Werving en selectie van overig personeel is de bevoegdheid van de directeur. De directeur draagt voor en bestuur neemt voordracht over en benoemt.” Maar ja, dat gaat natuurlijk zomaar niet! Ik kreeg per omgaande bericht van het bestuur dat ik niks mocht doen voor er over vergaderd was. En op de eerste vergadering met het bestuur werd gevraagd of ik de CV’s van de kandidaten, samen met een ranglijst van voorkeur naar het bestuur wilde sturen. Mijn protesten dat dat de verantwoordelijkheid van de directeur was werden van tafel geveegd met: in Nederland is dat misschien zo, maar hier is Saba, en daar gaan dingen anders. En zo zijn gisteren enkele “voorgedragen” docenten door het bestuur geweigerd.
Het is opmerkelijk hoe het met energie gesteld is. Tot een half jaar geleden was ik hier eigenlijk nooit moe, hoewel ik toch hard werkte en in de vrije tijd ook niet stil zat. Sinds de bestuursellende in december manifest werd, nam de vermoeidheid snel toe. En ook nu weer, nu ik net weer lekker bezig was, treft deze toestand me als een vuist-, moker-of wat voor slag dan ook (hagel-?). Zo vlak voor de vakantie, nog 2,5 weken te gaan, geef ik het op. Ik had gehoopt alles netjes te kunnen regelen voor mijn opvolger, maar dat lukt niet meer. Ze bekijken het maar. Tenminste, dat is nu mijn houding (maar niets zo veranderlijk als de mens...). Die hele opvolging is overigens ook een soap van jewelste. Maar omdat die nog niet de ontknoping is gepasseerd, zal ik er nu maar over zwijgen.
Nou ja, laat ik even opgewekt afsluiten. Aan de keerkringvogels heb ik een stuk minder werk: op de ene helling zijn ze allemaal opgegeten, op de andere zijn de meeste uitgevlogen. Verder heb ik de telescoop van het Marine Park geleend en tel daarmee regelmatig de broedende sterns op Green Island. Dat is erg mooi. Ik hoop de parkmensen zo ver te krijgen dat ik binnenkort zelf op Green Island de nesten kan tellen. En tot slot komen volgende week de orchideeenprofessor uit Puerto Rico met zijn medewerker een paar dagen bij me logeren. Kortom: nog genoeg om op te overleven.