De afgelopen weken

Vanochtend heb ik Joe Lie op het vliegtuig naar huis gezet. Twee dagen eerder dan oorspronkelijk gepland, zodat ze maandag nog een begrafenis kan bijwonen. Daarnaast had ze nogal last van een scheurtje in een rib, opgelopen bij het te water gaan om te snorkelen anderhalve week geleden. Duidelijk is dat Saba geen snorkeleiland is…

Maar even terug, voor de nog niet zozeer ingevoerde lezer. Wat doe ik op Saba en wat moet je je daarbij voorstellen?
Wel, ik heb begin juni gereageerd op een advertentie waarin een directeur voor de Saba Comprehensive School werd gevraagd, en ze willen me daar graag voor hebben. Hoewel allerlei dingen nog niet helder waren, heb ik de gok genomen om af te reizen. Zo hebben Joe Lie en ik vanaf 21 juli hier vertoefd. Dit werd mede mogelijk doordat mijn school in Haarlem zo aardig was om mij komend jaar onbetaald verlof te verlenen, waarvoor mijn hartelijke dank. Ondertussen is het nog steeds niet helemaal definitief duidelijk of het allemaal gaat lukken, want mijn financiële eis lag wat hoger dan in eerste instantie mogelijk leek, maar daar wordt nu hard aan gewerkt. Gisteren kreeg ik de toezegging dat ze me erg graag willen hebben, en er alles aan zullen doen om mijn terugkomst in oktober mogelijk te maken. In september ga ik namelijk nog wel weer in Haarlem aan de slag.

Van verschillende kanten is me gevraagd om deze weblog bij te houden. Ik zal mijn best doen. Omdat onder de verzoekers zowel familie als onderwijscollega’s én natuurliefhebbers zitten, zal ik proberen iedereen van al dan niet gewenste info te voorzien. Verzoekonderwerpen mogen ook ingediend worden.

Eerst maar wat over Saba. Dat is een piepklein eilandje, ongeveer rond en zo’n 4 km in doorsnee, 13 km2 groot, met ongeveer 1500 inwoners. Er zijn 4 dorpjes: hoofdstad The Bottom, St. John’s, Windwardside en Hellsgate. Dat laatste wordt op dit zeer christelijke (overwegend katholieke) eiland ook wel Zions Hill genoemd, wat toch weer het tegenovergestelde lijkt te zijn. Het eiland bestaat geheel uit een oude vulkaan, en is met 877 m. het hoogste punt van ons land. Ja, ja: per 10 oktober komt Saba, samen met St. Eustatius en Bonaire (de “BES-eilanden”), met de status van bijzondere gemeente bij Nederland. Verder is Saba ook wel bekend van het vliegveld met de kortste landingsbaan voor commercieel vliegverkeer, 400 m. lang. Vanochtend had de piloot trouwens aan 300 m. ook wel genoeg.
Tot slot: er loopt één weg van het vliegveld aan de noordkant naar het haventje aan de zuidkant, met nog wat zijtakken naar de dorpjes en een enkele baai. Die weg heet The Road, en is in het midden van de vorige eeuw onder leiding van een Sabaan door lokale boeren met handkracht aangelegd, nadat Nederlandse ingenieurs hadden verklaard dat het onmogelijk was. Daar zijn ze, terecht, erg trots op.

Goed, om het gemis van Joe Lie dragelijk te houden ben ik vanmiddag naar de top van de berg (Mt. Scenery) gelopen, en ga ik morgen duiken.