Wat over de natuur op Saba

Maar eerst: Joe Lie, van harte gefeliciteerd met je verjaardag!

Hoewel Saba piepklein is, zijn de verschillen op het eiland behoorlijk groot. Het bestaat uit een oude vulkaan (500.000 jaar), die de afgelopen 5000 jaar niet meer wakker is geworden. Wat dat betreft zit ik dus best wel veilig. De randen van de berg zijn op verschillende plaatsen weg geërodeerd, wat steile toestanden oplevert. Ideaal voor klifbroedende zeevogels, vooral de Roodsnavelkeerkringvogel maakt daar veel gebruik van. Dat is een schitterend beest, wit met een beetje zwart en 2 erg lange staartveren, die veel herrie maakt. Indrukwekkend zijn ook de Fregatvogels, die hier niet broeden maar wel veel langs de kust vliegen. In totaal zijn er ongeveer 90 vogelsoorten op Saba gezien, waarvan ik er nu een derde langs heb zien komen.
Leuk was onze eerste kolibrie, die even een openstaand raam binnenvloog en het volgende weer naar buiten nam. Er komen hier drie soorten voor, waar we er twee van gezien hebben. Ze vliegen trouwens vaak wel erg hard, waardoor het moeilijk te zien is welke soort je ziet. Sowieso hoor je veel beesten die je moeilijk te zien krijgt.
Erg gezellig zijn de vele hagedissen. Er komt hier een endemische (= alleen hier voorkomend) Anolis voor, die je vanaf de zee tot hoog op de berg overal tegenkomt. De mannetjes zijn erg fotogeniek met hun zwarte vlekken, de vrouwtjes zien er wat bescheidener uit, maar zijn natuurlijk minstens zo lief. Op de rotsen op de hellingen zie je soms grote leguanen, maar die zijn nogal schuw. Vlakbij het huisje huist er wel een die zich soms (van een afstand) goed laat bekijken. Verder kom je in het bos vaak een slang tegen, die alleen op Saba en St. Eustatius voorkomt. Die kan, als ie schrikt, pijlsnel wegschieten, zonder een zichtbaar kronkeltje. Ze worden dan ook Racer Snake genoemd. In het bos zitten ook veel boomkikkertjes. Op een tocht zagen we er een heleboel, vooral jonkies, soms maar een halve cm. lang, met een enorm springvermogen.
Erg merkwaardig is het om midden in het bos op de berg, zo’n 450 m. boven de zee, allemaal heremietkreeften tegen te komen. Ook wel een beetje triest: als ze schrikken trekken ze zich snel terug in hun slakkenhuis, maar hebben dan geen grip meer en rollen soms vele meters naar beneden. Die slakkenhuizen zien er toch vaak naar uit dat ze uit de zee komen, dus het lijken wel ijverige klimmers te zijn.
Tja, en er zijn ook minder plezierige beestjes. Hier in St. John’s zijn dat vooral muggen, die behoorlijk bloeddorstig zijn. Dat schijnt ook met de vuilnisbelt te maken te hebben. Die ligt onder aan de helling, en die wordt regelmatig in brand gestoken, zodat je hier flink in de rook zit. Het schijnt dat nogal wat mensen in St. John’s daar astma aan over houden. Joe Lie kan er over meepraten. Ook over de wespen die akelig bleken te kunnen steken (in haar teen), en verder komen er ook spinnen voor die goed kunnen bijten, en leven er kleine schorpioenen. Maar daar zijn we niet pijnlijk mee in aanraking gekomen, hoewel Joe Lie een keer wakker werd met een enorme bult, waar ook nog een rode ring omheen kwam. Volgens de dokter hoefden we hier echter niet bang te zijn voor iets als Lyme.
Deze week ben ik volop begonnen met werken. Dat heeft iets vervreemdends: ik zit een groot deel van de dag in mijn kantoortje met een airco aan, en als ik dan naar buiten loop blijkt het ineens warm en vochtig. De eerste gedacht is dan: waarom zit ik nou binnen. Het lijkt wel een beetje op de winterdagen in Nederland, als ik bij het naar huis gaan realiseer dat ik de hele dag geen daglicht heb gezien.
Een volgende keer zal ik wat vertellen over de school (met al zijn uitdagingen), en ook over het duiken valt wel wat te melden. Wordt dus vervolgd.

groeten, Michiel