Voortgang in het werk

Nu ik kerstvakantie heb, wil ik proberen antwoord te geven op de vraag die mij gesteld werd: hoe is het werken, kun je iets bereiken en waar stuit je zoal op? Dat is niet zo eenvoudig en snel beantwoord, maar ik zal een poging wagen.
Om te beginnen: het werk vind ik nog steeds leuk. Uitdagingen zijn er in overvloed en op alle niveaus. Bijvoorbeeld het bestuursniveau: Saba is klein en telt weinig mensen, laat staan mensen die kunnen besturen. Dus zitten een paar mensen in allerlei besturen. Maar besturen hebben de meesten nooit geleerd. Op school, en dat is geloof ik tamelijk algemeen zo, gaat het bestuur gemakkelijk op de stoel van de directeur zitten, en mijn voorgangster werd gebruikt als veredelde concierge. Een bestuursvergadering wordt vlak van te voren aangekondigd, niet voorbereid, niet voorgezeten en niet genotuleerd. Het is gebruikelijk dat er drie mensen zeer luid dwars door elkaar heen roepen, terwijl een vierde met zachtere stem de moed maar opgeeft een een vijfde druk zit te SMS-en. Over minder belangrijke zaken kan lang heen en weer gepraat worden, waarbij het gesprek alle kanten op afdwaalt en zonder dat er een besluit wordt genomen. Belangrijke zaken schuift men liever voor zich uit. Zo heb ik inmiddels al veel verhalen gehoord van nooit beantwoorde brieven. Voor de laatste vergadering heb ik door een rapportage te schrijven de suggestie van een agenda gedaan. Dat zal ik een volgende keer nog nadrukkelijker doen. Na afloop heb ik een besluitenlijstje in elkaar gedraaid. Alleen moet ik nu nog gaan kontroleren of het bestuur haar actiepunten wel uitgevoerd heeft.
Een ander niveau is het lerarenniveau. De afgelopen jaren schijnt de schoolcultuur vooral een “ieder voor zich” toestand geweest te zijn. Dat er nu dus min of meer twee groepen zijn, kun je als vooruitgang beschouwen. Maar die twee groepen wil ik nog wel zien te integreren. Makkelijk is dat niet, want de verschillen zijn groot en de scheidslijn messcherp. Aan de ene kant zijn het de Engels-Caribianen, afkomstig uit Guyana en Jamaica, aan de andere kant de geboren Sabanen, aangevuld met enkele Surinamers, Nederlanders en een Amerikaanse. Voor mij als Nederlander is het niet eenvoudig om het “andere kamp” aan te spreken. En dat is wel nodig: het mentoraat wordt met een grote korrel zout genomen, evenals het op tijd beginnen, of zelfs gewoon lesgeven in de laatste week voor de vakantie. Een van de manieren om de zaak wat op te frissen is een regelmatige lerarenvergadering, altijd op hetzelfde moment (na de lessen), met een vaste begin- en eindtijd. Dat is nieuw: in het verleden werd vooral ad hoc een vergadering bijeengeroepen, en werd daar vooral ook lestijd voor gebruikt. Vooral als ik informatie kan geven over op stapel staande veranderingen wordt dit erg gewaardeerd.
Veranderingen zitten er nogal wat aan te komen. Niet alleen omdat ik vind dat zaken anders moeten, maar ook omdat het ministerie dat verlangt. Dat vergt veel overleg, stukken schrijven, wachten op reakties enz. Het uitknobbelen van nieuwe mogelijkheden vind ik altijd erg leuk, het uitonderhandelen ook. Zo probeer ik nu voor elkaar te krijgen dat de beroepsgerichte leerlingen op school kunnen blijven tot zij een diploma op (een Engels-Caribische variant op het) MBO-2 niveau hebben. Dat lijkt me ten eerste voor de leerlingen, en daarmee voor Saba erg goed, en ten tweede krijgt de school dan wat meer volume, waarmee het dure onerwijs in kleine groepjes hopelijk wat betaalbaarder wordt. Een andere verandering waar ik me mee bezig houd is het omvormen van het Caribische curriculum zo dat het vergelijkbaar met Havo wordt. En aan de andere kant van het spectrum moet er een soort Praktijkonderwijs opgezet worden voor de intellectueel zeer zwakke leerlingen. Mogelijk dat ik in het kader hiervan in de komende maanden nog Nederland mag gaan bezoeken...
Ook op leerlingenniveau hoef ik me niet te vervelen. Er zijn tal van schoolregels die mij niets zeggen, maar waar wel van verwacht wordt dat ik daar een uitspraak over doe. Veel leraren sturen een leerling naar mij toe, en dan moet ik maar uitvinden wat er mee moet. Zo kwam er een keer een meisje bij me, gestuurd door de wiskundejuf: ze had een woord gezegd. Zo, welk woord dan wel? Nou, frigate. Tja, wat betekent dat dan? Gewoon, frigate, dat is een soort vogel. Aha, dat is mijn terrein, en mij ging een licht op: de Fregatvogel. Snel toverde ik een foto uit mijn verzameling tevoorschijn: was het die? Inderdaad. Nou, dat is een mooie vogel, en als je klasgenoot zo vervelend was tegen jou, dan valt het me dik mee dat je hem voor Fregatvogel uitmaakt. Betekent het echt niets anders? Nee, echt niet. Meisje blij de deur uit. Komt vervolgens de secretaresse uit haar belendende kantoor: had ze “frigate” gezegd? Dat mag helemaal niet! De leerlingen mogen namelijk het gevreesde F-woord niet gebruiken, en zeggen daarom “frigate”, maar daarmee bedoelen ze hetzelfde en dat mag dus ook niet.
Problemen kunnen ook wel een graadje erger. Neem nou T, de jongen tegen wie “frigate” gezegd was. Hij is 12 jaar, en groeit al sinds zijn kleutertijd op straat op. Vader taxichauffeur en altijd weg, moeder voormalig leerkracht maar wegens alcoholproblematiek ontslagen. T leeft op straat, vooral met oudere probleemjongeren, en vreet zich te barsten aan afhaaleten en limonade, daarnaast gaat hij zich volgens vele geruchten te buiten aan alcohol en drugs. Daarnaast kan hij ook nog niet van meisjes afblijven. Nou ja, dan valt “frigate” toch wel mee. Zulk soort sociale problematiek is hier helaas tamelijk algemeen. En dan schijnt Saba in vergelijking met St. Eustatius en St. Maarten nog mee te vallen...

Laat ik er een punt aan draaien, anders wordt het wel erg lang. Nog even de laatste vraag van Veronica beantwoorden: die grote witte reiger bij je voordeur is een Grote Zilverreiger, tegenwoordig tamelijk algemeen in Nederland. Ook in Caribisch Nederland overigens: sinds oktober zitten er hier verschillende op het eiland. Visjes eten ze niet, maar ze specialiseren zich hier op de hagedissen die massaal voorkomen. Bijgaand een aardig plaatje.
Andere foto’s zijn van de kerstviering afgelopen vrijdag, waarbij elke klas iets moest voorbereiden. Ook daar zag je overigens erg goed het verschil tussen de mentoren...
Blijf svp. vragen stellen, dat geeft mij makkelijker inspiratie om te schrijven. Mag ik overigens langs deze weg een ieder een goede kersttijd toewensen? Aan kaartjes ben ik niet toegekomen, en mailadressen heb ik niet zoveel.