Huis-, tuin- en keukenbezigheden 2

Hoewel sommigen het vast heerlijk rustig vonden, waren er ook trouwe lezers die vonden dat ze wel erg lang op een volgend verhaaltje hadden moeten wachten. Nu dus maar voor de ongeduldigen weer een stukje met wat foto’s.
Zelf doe ik in huis niet veel opwindends. Ik bak elke wek een broodje, maak yoghurt en meng nu ook m’n eigen muesli, maar verder niets om over te schrijven. Mijn huisdieren zijn misschien meer de moeite waard. In de vorige aflevering over dit onderwerp noemde ik al de kakkerlakken, die zijn de laatste weken een stuk minder algemeen. Misschien houden zij ook niet zo van mij. Muggen zitten er nog wel dagelijks, en daar komt de liefde echt van een kant. In oktober vond ik regelmatig een vogelpoepje in de keuken. Er vliegt inderdaad wel eens een kolibrie tussen de spleten van het raam door, maar die kunnen toch niet zulke grote uitwerpselen produceren. Mij ging een licht op toen ik de geur ineens herkende: gekko’s! De eerste gekko die ik in huis zag was een jonkie, erg mooi getekend. De eerste keren was hij erg schuw, maar op een gegeven moment bleef hij stil zitten. Soms roept een volwassen beest, en die zit dan hoog op een muur in de kamer. Ze zijn vreselijk schuw, dus lastig te fotograferen. Hoewel ze Huisgekko’s heten, kwam ik ze ook tegen onder stenen ver van elke bebouwing.
In de tuin is meer te beleven. Het openen van een kokosnoot is al min of meer routine geworden, en mijn werktafel raakt steeds meer bedolven onder de schillen. Vanmiddag had daar ook nog een Groene Leguaan zijn behoefte bij gedaan. Twee grote beesten zitten bij zonnig weer vaak op de heg achter het huis; een bijna zwarte en een bruine. Tja, groen zijn ze vooral als ze nog jong zijn, vooral de echte kleintjes zijn gifgroen.
Kolibries blijven erg leuk om naar te kijken, en een sport om ze te fotograferen. Helaas lukte het nog niet om de Granaatkolibrie fatsoenlijk in beeld te brengen. Over Kolibries gesproken: daar valt binnenshuis toch ook nog wat over te vertellen: een paar weken geleden zat er eenmannetje Kuifkolibrie op het gordijn van mijn bovenbuurvrouw. Ze vond wel dat hij erg stil zat. Dat klopte: hij was dood. Na Hummie had ik dus ook deze Hummel in de hand, maar vliegen deed hij niet meer. Als je naar zijn vleugeltjes kijkt kan je je wel voorstellen dat kolibries familie van de gierzwaluwen zijn.
Bananen hebben we al een poos niet meer. Een tros doet er nu al maanden over om te rijpen, een andere tros hing over de heg bij de buren, en net toen ik ‘m wou oogsten bij terugkomst uit Bonaire hadden de buren dat al gedaan. Papaya’s blijven bij ons erg klein en zodra er een een geel plekje krijgt eten de Spotlijsters ze op. Dat gebeurt ook met de sinaasappels en de guaves. Soms krijgen we een grote rijpe papaya van de buurman. Waarom die niet aangepikt worden snap ik nog niet. Gisteren heb ik een stukje tuin vrij gemaakt om er wat groente in te gaan verbouwen. Helaas was de winkel waar ze zaden verkopen net dicht.
En dan nu tot slot het goede nieuws, voor iedereen die denkt dat het een barre winter wordt: dit weekend begonnen de Zenaida duifjes te koeren, de Grote Grijze Vliegenvangers te baltsen en Witoogspotlijsters met nestmateriaal te slepen. Het wordt (uiteindelijk, echt) voorjaar!