Paasvakantie

Zo, de paasvakantie zit er weer op. Die begon al op witte donderdag, en zou tot 1 mei duren. De dag voordat de vakantie begon deelde de eilandelijke overheid weer een kadootje uit aan de ambtenaren: omdat 1 mei op een zondag valt, kreeg iedereen 2 mei ook vakantie. Volgens de regelgeving zijn de arbeidsvoorwaarden voor ambtenaren ook van toepassing op het openbaar onderwijs (is er niet op Saba), en wat voor het openbaar onderwijs geldt, geldt ook voor het bijzonder onderwijs. Dat de vakantieregeling bij het onderwijs anders is, is nog steeds niet doorgedrongen. Maar van hogerhand is doorgegeven dat we niet te moeilijk moesten doen, dus leverde dat een extra vakantiedag op.
Op Statia, zoals St. Eustatius hier meestal genoemd wordt, was het erg leuk. De boot voer er in een kleine 5 kwartier naar toe, en in de haven werd ik afgehaald door Leen en Jaantje, waar ik bleef logeren. Hun “huis” bestaat uit een verzameling kleine gebouwtjes, oorspronkelijk afzonderlijke slavenhuisjes. Dus een apart huisje als woonkamer, eentje als keuken, een slaapgebouwtje en een logeergebouwtje, met een apart toiletgebouwtje. En een gigantische tuin er omheen.
Statia is droger en rommeliger dan Saba. Dat zie je ook in de natuur: om te beginnen de alles overwoekerende Corallita, daar een veel groter probleem dan op Saba. Meer droogte-planten ook, zoals veel Acacia, Mimosa en cactussen.
Op maandag werkten we samen aan het projectplan PraktijkOnderwijs, op dinsdag beklom ik met een ranger van het natuurpark Signal Hill. Doordat zij ook een verzameling kinderen op haar dak had gekregen niet zo’n rustige wandeling, maar wel mooi. Het is de groeiplaats van de (uitgestorven gewaande) Statia Morning Glory, een windesoort die alleen op St. Eustatius voorkomt, met ongeveer 20 planten. Woensdag liep ik de hele dag in mijn eentje op en in de Quill, de grote vulkaan waar het zuidelijke deel van Statia uit bestaat. Op de heenweg knapte een band van mijn sandaal, maar op een slipper bleek het ook goed te doen. De Quill, een ver-engelsing van Kuil, is een slapende vulkaan met een echte krater. Over de kraterrand lopen is spectaculair, de bodem van de krater ook. Doordat orkanen daar minder vat op hebben, komen er enorme bomen voor, met van die grote plankwortels. Ik vermoed dat mijn vader, blij met de geboorte van zijn eerste zoon, daar ook geweest is: op een wortel trof ik een inscriptie aan van de geboortedatum, in zeer nette cijfers, zoals een typograaf betaamt. He vader, je hebt me nooit verteld dat je in deze omgeving bent geweest!
Statia heeft veel meer (zichtbare) geschiedenis dan Saba; in de gouden eeuw was het het belangrijkste plekje in deze contreien, The Golden Rock genoemd. Dat kwam vooral door de slavenhandel, niet iets om trots op te zijn. Het historische erfgoed is nog maar zeer ten dele opgeknapt. Overal zie je ruines van pakhuizen en forten, kanonnen slingeren in de bosjes. Het meest ontsierend is de olieterminal die een flink stuk van Statia in bezit heeft. Het is de belangrijkste economische factor tegenwoordig, dus lastig om tegen in te gaan. En aangezien het goed gaat in de olieoverslag, willen ze graag uitbreiden met een tweede terminal, o.a. door een stuk berg met nesten van keerkringvogels af te graven.
Heel opvallend vond ik de verschillen in flora en fauna tussen Statia en Saba. Dat er door het iets andere klimaat ook andere planten voorkomen is niet gek. Maar dat er op Statia bijvoorbeeld ontzettend veel Witvleugelduiven zitten, die ik hier op Saba (maar 25 km. van elkaar vandaan) nog maar 1 keer gezien heb, komt raar over.
Op donderdag reisde ik via St. Maarten weer naar huis. Op St. Maarten had ik nog een afspraak om met de mensen daar te praten over de invoering van (voorbereidend) beroepsonderwijs; zij zijn net met CXC op Barbados in zee gegaan. Voordat de boot naar Saba vertrok had ik nog flink de tijd om aan de rand van de “stad” aan de Salt Pond te gaan zitten. De oever is opgespoten en dient als parkeerterrein, langs die oever komen allerlei fraaie vogels voedsel zoeken. En omdat ik de telelens van mijn buurvrouw geleend had, leverde dat heel aardige foto’s op.
Thuisgekomen had ik nog een aardige verrassing. Al maanden hing er een enorme tros bananen te rijpen, en de week voor pasen was die van de plant gebroken. Dus hing hij in mijn keuken af te rijpen. Net in het paasweekend weren ze in hoog tempo geel. Mijn buurvrouw ging 2 weken op vakantie, ik zou weg, en tijd om ze uit te delen aan de buren had ik ook niet meer, dus laadde ik voor vertrek de koelkast vol. Blijkbaar was het daarbinnen een beetje te koud, want toen ik terugkwam waren alle bananen bruin en, tenminste de buitenste laag, overrijp. Niet meer om uit te delen. Maar wat doe je in je eentje met zo’n 90 overrijpe bananen? Bananencake, gebakken banaan, muesli met banaan, pap met banaan, banaan op brood, en tussendoor bananen los. Er zijn grotere rampen.

Omdat steeds de kuikens van de keerkringvogels verdwijnen, zou ik een time lapse camera bij een van de nesten installeren. Zo’n toestel maakt bijv. elke minuut een fotootje, en dan hoop je te kunnen zien wat er gebeurd is. De laatste keer dat ik de nesten afging, vond ik 5 nesten met een ei, die allemaal binnen twee weken zouden uitkomen. Die twee weken waren net aan het begin van de paasvakantie om, maar helaas was op de vrijdag en zaterdag het kantoor van de Saba Conservation Foundation gesloten. Toen ik de volgende vrijdag de camera ophaalde, bleken alle vijf nesten verlaten. Gisteren heb ik met veel moeite nog een nest met ei gevonden op een ander deel van de helling. Daar staat de camera nu. Of het werkt moeten we maar afwachten. Dit ei komt pas over 3 weken uit, en tegen die tijd zal de geheugenkaart al wel vol zijn of de batterijen leeg. Daar valt nog wel wat aan te doen, maar wat belangrijker is: waarschijnlijk worden de nesten ’s nachts geroofd, en dan is het te donker voor een foto. Dat vogelonderzoek verloopt dus minder leuk dan gehoopt, maar de resultaten zijn zo alarmerend dat er internationaal over gediscussieerd wordt.
Succesvoller verloopt het met het orchideeenproject: ik vind erg veel nieuwe planten, en het bloeien verloopt ook voorspoedig. Inderdaad ruiken de bloemen heerlijk tegen de avond. Niet erg sterk, maar bijzonder prettig om op te snuiven.
Nou, morgen weer aan de slag op school. En voor wie het nog niet wist: ik blijf nog een jaar langer hier...