(G)een fabeltje

Er was eens een paartje Antiliaanse Dikbekjes, dat graag een nestje wilde bouwen. Ze lieten hun kleine oogjes vallen op een huis op Saba, waar twee ramen in zaten die overdag openstonden. Al snel hadden ze een paar favoriete plekjes gevonden. Als boven een deur open stond, vlogen ze direkt daardoor en dan de badkamer in. Helaas vond de bewoonster dan geen goed idee en hield ze de kamerdeur goed gesloten. Maar beneden was ook een aardig plaatsje voor een nest: op een richeltje onder het dak, net achter een steunbalk, legden ze ijverig hun bouwmateriaal neer .
Jammer genoeg waren ze niet zo erg handig: elke keer dat ze wat neerlegden, viel het weer naar beneden. En als er al eens wat bleef liggen, dan stootten ze het er zelf wel weer van af. Zo ging het maanden door, en een nestje kwam er niet. Uiteindelijk gaven ze de moed maar op.
Op een goede dag ontdekte ook een paartje Suikerdiefjes dat ze makkelijk naar binnen konden. Vlak voor het raam stond een tafel, en boven die tafel hing een lamp. Midden in die lamp was een prachtige plek voor hun bolnest, en opgewekt gingen ze aan de slag. Hoewel de huiseigenaar het maar niets vond, legde de bewoner ze geen strobreed in de weg, en binnen een paar dagen was het nest al bijna klaar.
Maar dat lieten de Dikbekjes niet op hun zitten! Meteen gingen ze ook weer aan de slag, nog ijveriger dan voorheen. Het leek ze wel te steken dat de Suikerdiefjes zo snel waren, en Meneer Dikbek begon de Suikerdiefjes weg te jagen. En dat niet alleen: hij begon ook materiaal van het nest in de lamp te roven, hoewel er genoeg op de tafel en grond lag om te gebruiken. Zo leek het erop dat geen van beide nestjes ooit succesvol zouden worden.

Een ontroerend en vermakelijk tafereeltje. Helaas lijkt het er in de grote-mensen-wereld vergelijkbaar aan toe te gaan, en dat is een stuk minder vermakelijk, en al helemaal niet ontroerend.
In de school was ik, met steun van de schoolcoach, een heel eind op weg om allerlei veranderingen op stapel te zetten. Toen het weinig steunende bestuur opstapte, zag het ernaar uit dat we nu tenminste meters konden gaan maken. Helaas is dat nog niet het geval. De Taskforce die als interimbestuur optreedt heeft het idee dat er van alles niet in orde is op school, en berichtte me vorige week dat ik me dus maar niet meer met veranderingen en beleid bezig moet houden. Zelf steken ze nu overal hun neus in en beginnen overnieuw te doen wat allang voorbereid is, niet gehinderd door enige kennis van zaken. Een enorme verspilling van tijd en energie, en weinig motiverend om aan de slag te blijven. Ik probeer er maar een beetje om te lachen, maar dat kost me zichtbaar moeite. Komende week is de “adviseur” van OCW weer terug en is de Taskforce bereid een gesprek te voeren. Ik ben benieuwd waar dit naar toe gaat.