Herfstvakantie

Nauwelijks begonnen, en ik heb al weer vakantie. Dat kwam ook wel vroeger dan bedoeld. Afgelopen week hadden we wat last van Otto. Die bleef, tropisch depressief als hij was, boven ons hangen. Het waaide niet echt erg hard, maar de hoeveelheden water die naar beneden kwamen waren enorm. Alle vlieg- en bootverkeer naar en van Sint Maarten lag vanaf dinsdag stil, zodat allerlei mensen het eiland niet konden bereiken of verlaten. Op donderdag regende het zo hard, met de wind uit een ongebruikelijke hoek (zuid), dat lokalen volregenden. Omdat we ook geen gangen hebben maar alle lokalen aan de binnenplaats liggen, waren de leerlingen ook doorweekt zodra ze van het ene naar het andere lokaal renden. In overleg met de eilandsraad hebben we de leerlingen maar naar huis gestuurd, en vervolgens kregen we het advies om vrijdag ook maar dicht te blijven.
Net zoals het donderdag veel beroerder weer was dan gedacht, was het vrijdag veel mooier: eigenlijk de mooiste dag van de week. Daardoor had ik ook gelegenheid voor boodschappen en een stevige wandeling. Ik liep naar Spring Bay, een trail die onder mijn huis begint. Daarlangs zou je veel leguanen kunnen zien, maar die lieten verstek gaan. Wel zaten overal Geelsnavelkoekoeken, een vogel die ik nog op geen enkele lijst van Saba was tegengekomen.
Vandaag, zaterdag, ging ik met mijn huisgenoot mee met het Sea&Learn-project om het “strand” van Tent Bay op te meten. Dat is een meerjarig onderzoek van Jennifer Rahn, een sedimentologe die kijkt naar de veranderingen van kustlijnen. Dat was leuk werk. Op weg naar Fort bay, de haven, was duidelijk te zien waarvoor ze hier zo bang zijn met die regen: een losgespoeld rotsblok was naar beneden gekomen en had de beschermende muur behoorlijk geramd. Bij een plasje regenwater stonden een Groene Reiger en een jonge Geelkruinnachtreiger, en toen we er vlak bij waren kwam er ook nog een Amerikaanse Bontbekplevier bij, ook al nieuw volgens de mij bekende lijsten.
‘s Middags gingen we naar de Pyramide. Dat is het huis, of meer een landgoed, waar onze huisbazen wonen. Omdat zij een paar dagen weg zijn moesten de katten te eten hebben. Die Pyramide is een huis dat door een zeer rijke alleenstaande man is gebouwd, die het hele terrein in heeft gericht met talloze meditatieplekken. Na zijn dood beheert een stichting het, en voor die stichting de huisbazen. Het ligt een heel eind van de weg, dus je moet een eind lopen voor je er bent. Net een paradijsje, je hoort er alleen vogels (en af en toe een vliegtuigje), en er zijn fantastische uitzichtplekken. En ook: een zwembad waar het goed toeven was.
Vanavond nog weer een lezing over aardbevingen, maar die bleek minder interessant. Het feestprogramma vanwege de aansluiting bij Nederland heb ik maar laten schieten, je kunt niet alles. Maar ik denk dat ik mijn vakantie heus wel door kom, vooral als die, zoals vandaag, minder herfstig is dan hij begon.