Huis- tuin- en keukenbezigheden

Tja, en toen was de vakantie weer voorbij. Maar stil zitten was er niet zozeer bij. Naast veel gewandeld heb ik ook erg van mijn woonomgeving mogen genieten. Zoals ik al eens verteld heb zit er een mooie tuin om het huis. Deze week hebben we de eerste bananen geoogst. Na wat dagen narijpen eet ik nu voortdurend bananen. Ook de kokosnoten zijn oogstrijp. Met enige moeite heb ik er eentje afgehaald, waarbij ik een flinke slang uit zijn middagdutje wekte. Maar ja, wat doe je met een kokosnoot als die eenmaal van de boom is? Er zit een dikke bast om de harde schil, en gereedschap had ik niet. Wel hadden de huiseigenaren gevraagd of ik, tegen reductie van de huur, de tuin een beetje wil bijhouden, maar de sleutel van de schuur bleek ik niet te hebben. Die kokosnoot ligt er dus nog, en de andere hangen nog. De sinaasappelboom zit vol vruchten, alleen nog wel hard en groen. Maar ik verheug me op het maken van marmalade. De citroenboom moet nog weer gaan bloeien, de papaya’s hangen alleen voor de vogels bereikbaar. Bij de guaves kun je wel makkelijk komen, maar op de een of andere manier weten de vogels ze toch eerder te vinden dan ik. Vooral de Witoogspotlijsters zijn erg goed in plunderen. Zelfs de bananen op mijn aanrecht zijn niet veilig als ik een deur open laat staan.
Ik heb nog wat vogellokkers opgehangen. Daarin gaat suikerwater, en dat gaat er ook snel weer uit. Voortdurend Suikerdiefjes, Kolibries en ook een paartje Dikbekjes er omheen. Tot een meter kun je er wel bij gaan staan, voor mijn fototoestel eigenlijk nog niet dichtbij genoeg. Vandaag heb ik er ook nog eentje bij het raam opgehangen, wie weet kan ik daar betere foto’s maken.
Ook in huis is het een waar dierenfestijn. Elke avond vang (= betrap) ik wel wat grote kakkerlakken. En op een dag marcheerde een eindeloze stoet termieten door mijn woonkamer. Na een paar dagen waren ze ook weer verdwenen, maar hun route is lastiger van de vloer te verwijderen. Ook kroop er een kikkertje door de kamer. Die zitten er volop in de tuin. Het is de enige sort amfibie van Saba, maar die zitten dan ook overal waar het niet te droog is. Overdag merk je er niets van, maar tegen de avond beginnen ze te fluiten. De eersten beginnen al om 4 uur, twee uur voor de zon onder gaat, en de laatsten stoppen ook pas als de zon al weer op is. Ze zijn maar een paar centimeter groot, maar hun stemgeluid is verbluffend.
Eenzaam hoef ik me dus zeker niet te voelen. Maar mijn bijzonderste ontmoeting had ik met Hummie. Ach, Hummie… Haar zwarte ogen, de glans op haar hoofd, haar ragfijne tong… Terzake. Ik zat tussen de middag een broodje te eten, toen zij in volle vaart op me af stormde. Dat ik zo woest aantrekkelijk was, wist ik nog niet. Zonder ook maar een beetje af te remmen vloog ze met een knal tegen het raam. En daar lag ze, vleugeltjes gespreid, tong uit de snavel: een 9 centimeter lange Kuifkolibrie. Ik kon me niet voorstellen dat haar nek niet was gebroken, maar haar oogjes bewogen nog. Ik raapte haar snel op, pakte het fototoestel en maakte een eerste close up. Al snel voelde ik het leven weer in haar terugkeren, en op mijn hand zochten we een plekje voor de volgende foto-shoot. Die duurde niet lang: al snel vloog ze op de waslijn boven me. Ook een leuk plaatje leek me, maar daar dacht een jaloerse Granaatkolibrie anders over. Hij stoof op mijn kleine Hummie af, en joeg haar van de waslijn, zijn rode keel dreigend op haar en mij gericht. Hummie vloog naar een bananenboom, en na een paar keer vliegen en weer gaan zitten verdween ze. De hele middag dacht ik, zodra ik ergens het snorren van een kolibrie hoorde, dat Hummie me nog even dag kwam zeggen. Maar vogels zijn toch geen mensen.
Om het leven wat meer smaak te geven ben ik deze week begonnen met brood bakken. Hoewel ik gistbrood minder smakelijk vind, al een hele verbetering met het plaatselijke brood. Inmiddels staat nu ook zuurdesem te rijpen. Verder wilde ik dit weekend yoghurt maken, ware het niet dat de melk uitverkocht was. Van de huiseigenaren heb ik de afgelopen dagen van alles gekregen: talloze meelsoorten en andere dingen die ze op St. Maarten hadden gekocht. Zij vertrekken volgende week uit hun Pyramide om weer voor een flinke tijd naar Amerika te verhuizen, en alle voorraden worden uitgedeeld. Dus ik bulk nu van de biologische, al dan niet glutenvrije producten. Hopelijk kom ik daar ook aan toe als de school weer draait.