Operatie kokosnoot

Mijn opmerking dat ik niet wist hoe ik een kokosnoot moest openkrijgen heeft een aantal ontroerende reakties opgeleverd. Het advies luidde eensgezind: gewoon, gaatje erin boren, rietje erin en genieten maar. Ja, zo ziet dat er op plaatjes wel uit. Maar ik had geen boor, en met een mes kon ik er een heel eind in komen zonder de harde schil tegen te komen. Een kokosnoot groeit namelijk niet aan de boom zoals je ‘m in de winkel koopt: er zit nog een hele bast van vezelig spul met een schilletje omheen. Daarop kan een kokosnoot fijn drijven als die in de zee belandt. Maar nu heb ik de sleutel van de gereedschapschuur, dus kon ik aan het werk.
Een kokosnoot hangt aan een merkwaardig dun steeltje. Die moet behoorlijk taai zijn, want terwijl de boom zelf door orkaan Earl in september nogal is toegetakeld, is er niet een noot afgewaaid. Om dat steeltje kun je drie schubben zien zitten. Ik vermoedde dat dat wat te maken had met de drie “gaatjes” die je in een kokosnoot kunt zien, en dus bedacht ik dat de noot met die gaatjes wel dichtbij het steeltje zou zitten. Dus een flinke zaag gepakt en vooruit met de geit.
Mijn gedachte bleek geheel verkeerd. Laag na laag kon ik eraf zagen, zonder de noot tegen te komen. Wel werd erg duidelijk waar kokosmatten van gemaakt worden. Na flink zwoegen met zaag en mes had ik dan toch eindelijk de noot uit een hele massa vezels gehaald. Daarop kon ik overgaan tot het “gaatje erin boren, rietje erin en genieten maar”. Uit ervaring wist ik dat een van de gaatjes alleen maar een erg dun schilletje heeft, dat je met een mes door kunt prikken. Een tweede is vrij gemakkelijk te doorboren, en de derde is erg hard en dik. Het dunste plekje was zichtbaar door de lichte kleur, het boorgaatje was ook makkelijk te identificeren. In de schuur had ik zelfs een klein handboortje gevonden. Alleen heb ik geen rietjes. Maar met een vooruitziende blik had ik het buisje van een opgebruikt doosje tandenflos bewaard, en daarmee kon ik prima het gat vergroten en de kokosmelk eruit laten lopen. Het smaakte minder zoet dan ik gewend was.
En toen nog de noot zien te openen. Met de grote zaag voorzag ik een hoop ellende, dus ging ik op zoek naar een hamer. In de schuur lag een mooi mokertje. De eerste slag mag dan een daalder waard zijn, daar kom je hier niet ver mee. De tweede slag was heftiger, maar de noot gaf geen krimp. Tenslotte, zoals dat hoort, bleek driemaal scheepsrecht. Twee mooie helften lachten me toe. Ik lachte vriendelijk terug, sneed het vruchtvlees eruit en nam mijn deel (we delen hier alles keurig met elkaar) mee naar de top van de berg. Het blijkt goed tegen de dorst te helpen.
Ik vermoed dat er toch een makkelijkere manier is om kokosnoten te openen.

Bij de laatste foto (English Quarter vanaf de top): daar woon ik dus. Als je de foto kunt uitvergroten zie je in het midden een huis met een veranda eromheen. Onder die veranda woon ik. De kokospalm is te zien net naast de linkerpunt van de veranda. Rechts van het huis staan 2 auto’s: een blauwe van mijn bovenbuurvrouw en een goudkleurige van mij.