Sinterklaastijd op de Antillen

Mijn vorige verhaal stamt al weer van een maand terug, en eindigde ermee dat ik de volgende dag naar St. Eustatius zou vliegen. Daar had ik me wel op verheugd: kennismaking met mijn collega-directeuren van daar en Bonaire, en mogelijk gelegenheid om dat eiland een beetje te bekijken. Maar het werd net als die mop van de man die naar Parijs zou gaan: hij ging niet. ’s Ochtends maakte ik nog een wandeling, maar tussen de middag kon het vliegtuig door de gedraaide wind niet landen. Ook mijn vlucht werd gecanceld. De volgende ochtend goot het pijpenstelen, de eerste vlucht was 2 uur vertraagd, en ik mocht niet mee omdat het vliegtuig al te zwaar was met 14 passagiers. De dag erna kwamen de anderen zonder probleem op Saba, en de volgende dag konden ze ook nog vertrekken. Overigens ternauwernood, de volgende vluchten werden weer gecanceld.
Vorige week kwam een herkansing: toen gingen we naar Bonaire, en dat lukte wel, met overstappen op St. Maarten en Curacao. Een overvol programma, maar onderdelen ervan waren bezoeken aan andere plekken op het eiland, dus heb ik wel wat gezien. Het was er erg groen, want het regende er al tijden. De gemiddelde neerslag is in deze tijd van het jaar rond de 20 mm. per maand, maar de dagen dat wij er waren regende het al zo’n 80 mm. per dag... Gelukkig klaarde het ’s middags wel op. Het hotel waar we verbleven was pal aan de zee gebouwd. De Steenlopertjes liepen voor mijn balkondeurtje, en bleken zelfs mijn brood uit de hand te willen eten.
Vergeleken met Saba is Bonaire wel erg plat, alleen aan de noordkant zijn wat “bergen” van enkele honderden meters hoog. Maandags reden we om de zuidelijke punt, dat helemaal uit zoutpannen bestaat. Dinsdag reden we de noordelijke lus. Toen bezochten we ook een cultureel park dat leer-werktrajecten voor schoolverlaters aanbiedt. Zeer indrukwekkend, zowel de plek als de mensen die er werken. Het is het oude gebouw waar de slaven vroeger hun weekrantsoen op moesten halen. Die woonden in het dorp even verderop, vanwaar ze 6 dagen per week op blote voeten met kettingen naar de zoutpannen moesten lopen om het zout op te scheppen, 22 km. verderop. Later zijn er tussen de zoutpannen en de zee slavenhuisjes gebouwd, waarvan er nu nog wat bestaan en verhuurd worden als “camping”. Inderdaad zijn ze niet groter dan een tentje. Verder bezochten we nog pre-columbiaanse indianenoverblijfselen, zoals een grot met inscripties. In de haast heb ik nog heel wat vogels gezien, en niet alleen maar Flamingo’s. Een volgende keer zou ik ook wel graag een duikje willen maken...
De terugreis op woensdag ging redelijk voorspoedig; de vluchten van St. Maarten naar Saba en Statia werden gecombineerd, zodat we nog verder samen konden reizen. Ik hoopte nog eerst naar St. Eustatius te gaan, zodat ik daar toch nog even geweest zou zijn, maar we vlogen naar Saba. En toen stond de wind net even te hard uit de verkeerde hoek, en vlogen we toch verder naar Statia. Op de terugweg probeerde de piloot weer te landen, en kondigde vast aan dat als het niet goed zou gaan, hij door zou vliegen naar St. Maarten. Het scheelde niet veel, maar hij wist ‘m met een behoorlijke smak op de grond te krijgen. Kortom, ik ben nu op alle voormalige Nederlandse Antillen geweest (als je Aruba niet meetelt).
Afgelopen vrijdag was het Saba Day, de nationale feestdag. Omdat ik op 10-10-10 verstek had laten gaan, hetgeen mij niet in dank werd afgenomen, zag ik me genoodzaakt dit keer wel op het officiele gedeelte te komen. Dus hees ik me in mijn pak (nadat ik wat schimmelige plekken van de broek had geborsteld) en begaf me naar de kerkdienst en de toespraken. Het leukste in de kerk waren de leerlingen van de basisschool, die “Alle kleuren van de regenboog” zongen en dansten, en vooral drie leerlingen die op steelpans “Rock around the Clock” speelden. Het eerste had ik de week ervoor al gezien, toen de basisschool “Dutch Saba Day” vierden, met sinterklaasliedjes en andere opvoeringen, maar die steelpans waren echt een topper.
Een feestdag gaat hier altijd met veel vlagvertoon, drumbands (een van Saba en een van Statia), toespraken, vrij eten en drinken en een optreden van The Occasionals, een bandje van overwegend oudere Sabanen. Het was voor het eerst weer eens schitterend weer, zo helder dat je achter elkaar Statia, St. Kitts, Nevis en Montserrat kon zien liggen. Omdat het zondag meer zou gaan waaien, boekte ik voor zaterdag een duik, en zondag liep ik de hele dag op de berg, onder andere op zoek naar orchideeen. Nog twee weken school, en dan is het weer vakantie. De tijd gaat snel!