Dag Nederland

En toen was ik zomaar een hele week in Nederland. Vanuit elk eiland waren twee mensen naar Nederland afgereisd om onderzoek te doen naar het opzetten of omvormen van het PraktijkOnderwijs. Vanuit Saba vertrok ik met een collega naar Sint Maarten, waar we de collega’s van St. Eustatius ontmoetten. Het vliegtuig naar Amsterdam vloog via Bonaire, waar we in de vertrekhal de Bonarianen troffen, en 5 uur later vlogen we weer over St. Maarten op weg naar Nederland. Daar is het wel wat frisser dan hier, maar dat zal niemand verbazen. Iedereen overnachtte, tenminste vanaf zondag, in Hotel Breukelen, maar ik sliep lekker thuis. Ik hoefde alleen een rugzak met Sabaanse souvenirs mee te nemen. Een pot zelfgemaakte marmelade werd er in St. Maarten al uit verwijderd, maar de enorme kokosnoot uit de tuin, de guaves, 2 soorten Sabaanse thee en nog wat stukken lavesteen waren probleemloos in te voeren.
Het programma van deze week was tamelijk slopend, omdat ik niet alleen het PrO-programma volgde (met schoolbezoeken door het hele land), maar ook nog uitgenodigd was in de Eerste Kamer, op het ministerie van OCW en bij de VO-raad. Behalve druk was dat ook erg nuttig. Zo blijkt de minister, na drie kwartier met haar gepraat te hebben, nu weer te twijfelen aan haar afzegging voor de grote onderwijsconferentie in maart op Bonaire, regelde zij dat mijn Statiaanse collega en ik een paar dagen later met de directie VO van het ministerie verder praatten en maakten we deel uit van de selectiecommissie voor het benoemen van een schoolcoach voor Caribisch Nederland. En tussendoor zag en sprak ik ook nog de familie. Veel was dat niet, maar als je je er al op ingesteld hebt dat het nog een aantal maanden duurt, is het een leuk extraatje. De vrijdagochtend spijbelde ik van eenbezoek aan de NOT, en bekeek in plaats daarvan met Joe Lie een van de waterspreeuwen in de Amsterdamse Waterleidingduinen. Op zaterdag ook nog de open dag van de Haarlemse school bezocht, en zondag vroeg weer terug naar Saba. Met een mooi uitzicht op de zuidkust van Engeland en Anguilla vanuit de lucht; het fototoestel zat onbereikbaar ver in de rugzak.
Inmiddels zijn we al weer een week verder, en volop aan de slag. Opmerkelijk is het aantal “klachten” over de zware week toen ik er niet was. Elke keer als ik een paar dagen weg ben (b)lijken er ineens allelei rampjes te gebeuren. Voor zover ik kan nagaan lijkt dat maar zo, en is het meer de manier waarop er gereageerd wordt door de waarnemende collega’s. Ook werd gezegd dat de sfeer meteen een stuk meer gespannen is bij mijn afwezigheid. Wel ego-strelend, maar ook wel wat verontrustrend dat dat zo aan mij lijkt te kleven.
Nou, tot zover maar weer even.