Jeuk!

Zo, weer op Saba. Er is de afgelopen tijden zoveel gebeurd dat ik er een dagtaak aan kan hebben om van alles verslag te doen. Maar daar ontbreekt me de tijd voor. Daarom maar weer eens iets triviaals. Lezers met een hoog-sensitieve inslag kunnen misschien beter stoppen, tenzij ze met me mee willen lijden...

In mei kreeg ik, terwijl ik op school zat, ineens wat uitslagplekjes. Dat werden er ras meer. Mijn buurvrouw, verpleegkundige, dacht aan galbulten en vroeg wat ik de laatste dagen anders had gegeten dan voorheen. Nou, alleen bananen, want in mei zat ik met een enorme lading overrijpe bananen. Op internet trof ik aan dat die inderdaad makkelijk galbulten kunnen veroorzaken. Dus acuut gestopt met eten, en alle overige bananen tot bananencake verwerkt. De jeuk werd echter niet minder, en op advies van enkele ervaren lieden een antihistaminicum gekocht. Dat hielp echter ook niet. De uitslag werd steeds erger, met hele sporen en op mij benen ook plakkaten van blaasjes. De jeuk ’s nachts was onbeschrijfelijk. Eerlijk gezegd had ik al die tijd al het gevoel dat er iets door mij heen kroop, en internet afspeurend naar schurft kwam ik bij treffende beschrijvingen en foto’s uit. Nou ben ik dol op nieuwe beesten, maar zo’n verzameling microscopisch kleine mijten in je huid is zelfs mij te gek.
Dus op naar de dokter. Die bevestigde mijn vermoeden, al had hij het hier nog (haast) nooit meegemaakt. De tube zalf waar ik mezelf mee mocht insmeren kon ik zelf betalen. Behalve inzalven moet je dan ook al je beddegoed en kleren voor en na de behandeling wassen, een heel gedoe. Maar het hielp!
Alleen kwam het een paar weken later ook weer terug, nog lang voor alle lidtekens waren verdwenen. Eerst nog een restje zalf gesmeerd,en alles gewassen natuurlijk, maar uiteindelijk weer naar de dokter, een andere dan de eerste keer. Ook die stelde schurft vast, de beide studenten die meeliepen vonden het reuze interessant. Nog maar een tube zalf smeren was het devies, en voor de zoveelste keer alles wassen.
Toen ik voor de derde keer bij de dokter kwam, begon hij toch te twijfelen, en stuurde hij me door naar de dermatoloog. Dat gaat niet zomaar: die houdt spreekuur op Sint Maarten, en had pas weken later tijd. En wel op de ochtend dat ik naar Nederland vertrok. Dat was dan weer een gelukje: kreeg ik die reiskosten van het zorgkantoor, zodat ik mijn eigen ticket voor een andre keer kon bewaren. Ondertussen had ik foto’s van de laatste vraatsporen opgestuurd, en de dermatoloog concludeerde daaruit dat het geen schurft, maar mogelijk Larva migrans was. Hoera, weer een nieuwe diersoort in de verzameling. Larva migrans is een wormpje dat met name bij katten voorkomt. Als larve leven ze in de huid, en verhuizen bij volwassen worden naar het darmkanaal om zich voort te planten. Bij mensen kunnen ze echter niet verhuizen, zodat ze zich zelf na enkele weken wel uitroeien. Je krijgt ze door op blote voeten te lopen op plekken waar katten poepen. Nu loop ik nooit op blote voeten, maar zit natuurlijk wel tussen vogelnesten en zo, dus wie weet. Hoewel ik de plaatjes op internet geenszins op mijn vraatsporen vond lijken (de mijne waren kaarsrechte gangen, Larva migrans beweegt zich juist kronkelig voort), slikte ik toch maar de anti-wormen pillen. Ik wilde tenslotte toch echt wel schoon zijn als ik naar Nederland ging... En het leek inderdaad goed aan te slaan, tegen de tijd dat ik naar St. Maarten ging was de uitslag aardig op z’n retour.
De dermatoloog probeerde me teleur te stellen: volgens hem had ik helemaal geen parasieten (gehad), maar een vorm van eczeem. In zo’n rouwproces start je met de ontkenningsfase: geloof ik niet. Aan de andere kant was het ook wel een aantrekkelijk idee: eczeem is tenslotte niet besmettelijk. Voor de zekerheid boorde hij een biopt uit de meest actieve plek voor onderzoek op Curacao. Na vier weken zou de uitslag volgen.
De uitslag duurde wat langer. Dat lag niet aan de specialist, maar aan het feit dat op Bonaire, waar Joe Lie en ik drie heerlijke weken vakantie vierden, mijn portemonnee werd gepikt. En aangezien ik zo slim was om daar alles in te laten zitten, was ik behalve al het geld, rijbewijs, bankpasjes enz. ook het visitekaartje van de dokter kwijt, nog voordat ik hem mijn mailadres had kunnen sturen. Maar goed, terug op Saba via via zijn adres bemachtigd, en toen was de uitslag er ook snel: geen akelige beesten, maar eczeem, waarschijnlijk in de combinatie van erfelijke aanleg en contact met bepaalde planten.
Ja hoor, erfelijke aanleg: nooit iets van gemerkt. En van irritante planten ook nooit last gehad.

Maar afgelopen zaterdag volgde de ontknoping. Hoewel mijn knie nog niet geheel soepel loopt (een ander medisch verhaal als gevolg van een val van de berg in juni, mag ik binnenkort voor naar St. Maarten voor een MRI) kon ik het niet laten de helling op en af te gaan om alle orchideeen af te lopen. En daar begon het me toch te jeuken! Alsof ik maar steeds door brandnetels liep, al waren die daar niet te bekennen. Er kwamen meteen rode vlekken opzetten, vooral op m’n blote armen.
Op de helling groeit veelvuldig een struik met blaadjes met scherpe naalden eraan. Op de stammen ervan groeien “mijn” orchideeen nogal eens. Vlak voor de vakantie was ik de naam in een plantenboekje tegengekomen: Christmas Bush. Thuisgekomen wilde ik dat nog even nazoeken voor de verslaglegging, en daar trof ik een herkenbare beschrijving aan van deze Comocladia dodonaea: contact met de plant of sap kan ernstige jeuk en brandende huid veroorzaken. De irritatie kan pas na enkele dagen optreden, zodat je zonder het te weten flink wat van het gif, urushiol geheten, kunt verzamelen. Dat spul kan zich in je lichaam verspreiden, waardoor de uitslag op heel andere plekken kan uitbreken. Bovendien kun je gemakkelijk overgevoeligheid opbouwen door regelmatige blootstelling aan het gif. Waarvan acte, welkom in de tropen.
Het werd nog wat erger. Op internet trof ik aan dat als je gevoelig voor deze Christmas Bush bent (geworden), er ook een kruisreactie kan optreden met mango’s. En laat ik nou net afgelopen weekend, toen ik toch geen stroom had omdat storm Irene overtrok, ladingen mango’s uit de tuin hebben verwerkt tot ijs en jam...
Een volgende keer mogelijk weer iets geheel anders. Bijvoorbeeld over Jamaica. Daar ga ik de komende week (eindelijk) naar toe. Ik hoop maar dat de uitslag dan een beetje is geluwd, ook zonder dat ik de corticosteroidenzalf die ik kreeg erop smeer. Ik zal proberen voor ik vertrek nog een paar mooie foto’s van de Christmas Bush te maken. Is leuker als illustratie dan allemaal foto’s van mijn uitslag...