Koninklijk bezoek

Vandaag was het zover: het bezoek van de konklijke familie aan Saba. Vaak bezoeken hotemetoten Saba als eerste op hun ronde langs de Antillen. Niet zo handig: je moet natuurlijk het mooiste voor ’t laatst bewaren. Beatrix, Willem Alexander en Maxima deden het in een betere volgorde. Maar zij zijn dan ook al vaker hier geweest, en weten blijkbaar hoe je dat moet doen.
Niet dat ze al te veel van dit eiland konden zien overigens. Net als op de andere eilanden hadden ze een moordend programma, en ze zetten er ook flink de sokken in. Het eerste stukje van het programma luidde:
09.00 Arrival at J.E. Yrausquin Airport Saba.
09.10 Departure by bus to Saba Comprehensive Technical Center.
09.15 Arrival at Saba Comprehensive School
Greeting at the bus:
- Mr. M. Boeken, Director.
09.45 Departure by bus
Maar al voor 9 uur kregen we bericht dat het vliegtuig was geland, vijf over negen arriveerde het gezelschap, en een kwartier later waren ze weer vertrokken.

De voorbereiding was ook al slopend. Niet zozeer voor het bezoek, meer voor mij. Voortdurend bleef onduidelijk of we uberhaupt wel het gebouw in mochten, omdat het nog (lang) niet opgeleverd is. Woensdag kreeg ik het voor elkaar, donderdag bekeken we hoe we het zouden doen, vrijdag kreeg ik de sleutel en werd het gebouw (een beetje) opgeruimd en schoongemaakt. Het kledingvoorschrift viel mee: stropdas was niet verplicht; jasje aan, maar volg de prins: als hij het uittrekt, mag jij dat ook doen.
Nu bloeide er net deze week zo’n mooie orchidee voor mijn deur, op de stam die ik vorige maand van de helling mee naar huis had gezeuld. Mike, de Amerikaan met wie ik het onderzoek doe, kwam op het idee om de koningin een bloem aan te bieden. Ik overlegde het met de gezaghebber, maar die zag er niets in. De adjudant had gevraagd om zo min mogelijk geschenken, vanwege het vervoer. Toen kwam ik op het idee de bloem in m’n jasje te dragen, hopende dat een van de hoogheden er iets over zou zeggen, dan kon ik ‘m toch nog geven. Daarom moest ik dus wel het pak aan, en ook maar een stropdas. Aangekomen deed ik ‘m gauw uit, maar inmiddels was ik al aardig doorweekt, dus toen de bussen er aan kwamen moest het jasje zeker aan.
Willem Alexander droeg helemaal geen jas en das, maar ik kon natuurlijk niets uit doen. Wat dat betreft was het geen ramp dat het bezoek maar kort duurde. Helaas zei geen van drieen iets over de bloem. Maxima voelde zich niet zo lekker, en bleef wat grauw en verkrampt. Willem Alexander was erg jolig, maakte grappen, vroeg van alles aan de leerlingen die uitleg over de machines gaven. De bedoeling was geweest dat ze gewoon aan het werk waren, maar dat zal nog wel even duren voordat het zover is. WA beloofde niet binnen twee jaar terug te komen om ons de gelegenheid te geven het gebouw af te krijgen.
De avond ervoor had ik gezien dat Kai, de manager van de Conservation Foundation waar mijn veldonderzoeken onder vallen, ook de familie zou begroeten. Ik had hem aangeboden dat hij ook de bloem zou kunnen aanbieden, dat is wat logischer dan het als schooldirecteur te doen. Aangezien hij niet geantwoord had, had ik de bloem toch maar opgedaan. Maar toen ik om half elf thuis kwam was er een mailtje dat hij het een goed idee vond. Het gezelschap zou om 11 uur in de haven zijn, en om die tijd had ik een afspraak met de onderwijsinspecteurs in een hotel (waar het gezelschap ook zou komen lunchen). Dus gauw even wat anders aan en weer weggesjeesd naar de haven. Daar mocht ik niet doorrijden, ook niet om alleen even de bloem af te geven. Dus gaf ik ‘m aan de politieman, die ‘m vervolgens aan de langslopende eilandssecretaris gaf. Later hoorde ik dat de koningin op dat moment allang in de haven was, omdat het hele programma zo vlot verliep.
De rest van de ochtend en de middag met de onderwijsinspecteurs doorgebracht die maandag de school bezoeken (terwijl ik op Statia zit): uitgebreid gesprek (met tussendoor af en toe even een blik uit het raam op de koninklijke lunch), hapje eten, nog even kijken bij het techniekgebouw. Bij thuiskomst was er een mailtje van Kai dat hij de bloem aan Willem Alexander aangeboden had.

Foto’s heb ik niet genomen. Ik kon natuurlijk moeilijk zelf gaan fotograferen tijdens mijn rondleiding. Ik zou mijn toestel aan een collega geven, maar die moest binnen wachten, en foto’s van mij die de koningin de hand schudt leken mij leuker. Een andere collega, die wel buiten stond, wilde die best nemen, maar niet met mijn toestel. En later nog gewoon wat foto’s maken van de familie leek mij zo zinloos: er worden veel betere foto’s door anderen van gemaakt, en hoe ze eruit zien weet ik wel. Maar later, toen ik bij vertrek van het vliegveld een Amerikaanse Torenvalk fotografeerde dacht ik: dat geldt natuurlijk ook voor allerlei vogels en ander gedoe, en die vind ik blijkbaar wel de moeite waard om te fotograferen. Wat heeft een vogel wat de koningin niet heeft? Maar goed, de komende dagen zal ik nog wel van verschillende kanten foto’s toegestuurd krijgen, en die plaats ik dan alsnog bij dit verhaal.