Kommer, kwel en ander tijdverdrijf

En zo is het al weer een maand verder. Een behoorlijk hectische maand, waarin ik me zowaar twee weken heb ziek gemeld. Niet dat ik me ziek voelde, maar je moet toch wat. Naar aanleiding van de groep leraren die vervroegd op vakantie was gegaan had ik met het bestuur afgesproken om de week erop gezamenlijk gesprekken met elk van de 7 te voeren. Een paar uur van tevoren op de bewuste vrijdag kreeg ik een telefoontje dat het bestuur besloten had dat ik niet bij de gesprekken mocht zijn. Protesteren hielp niet, en dus schreef ik ’s avonds een duidelijke mail aan de bestuursleden waarom naar mijn idee mijn positie door dit besluit ernstig werd aangetast, en dat ik dus voor maandag diende te weten wat er was besproken. Toen ik zondagavond nog geen reaktie had gekregen, stuurde ik een bericht dat ik maandag niet kon werken. De dokter keek er niet van op: dat kun je verwachten met de besturen hier, en verklaarde me voor een week ziek.
Doordat ik er zelf achter aan zat, kreeg ik aan het einde van die week te horen wat de gesprekken hadden opgeleverd. Een verslag ervan bevatte samenvattingen van de door de leraren geuite klachten: Michiel handelt uit racistische motieven, behandelt de leraren niet gelijk, luistert niet, vertoont autocratisch leiderschap enz. Conclusie van het bestuur: de gesprekken waren positief, alle maatregelen worden ingetrokken en er is voldoende basis om vruchtbaar samen te werken aan de verbetering van het onderwijs. Eerst dacht ik om de week erop maar weer aan het werk te gaan, maar tijdens het weekend kreeg ik daar steeds minder zin in. Dus meldde ik me weer ziek en schreef ik een uitgebreide brief aan het bestuur met een samenvatting van de gebeurtenissen en waarom ik op deze manier niet kon werken. Van bestuurszijde was de enige reaktie een mail “What is the problem?”. Ze hadden me toch duidelijk gemaakt wat er gezegd en besloten was, dus waarom ging ik nou nog niet aan het werk? De brief stuurde ik ook naar OCW en inspectie, en die stuurden het hoofd van Bonaire erop af. Dat resulteerde in elk geval in een uitnodiging om de maandag erop te komen praten. Toen ben ik maar weer aan het werk gegaan. Het gesprek leverde niet veel op, behalve de uitspraak van één van de bestuursleden na mijn derde poging het duidelijk te maken: “Nu snap ik voor het eerst wat je bedoelt”. De bestuursleden doen geloof ik oprecht hun best, maar de bestuurscultuur staat hier zo mijlenver van hoe het (naar mijn idee) zou moeten, dat verandering slechts uiterst langzaam gaat.
Ik ben al een jaar aan het roepen dat het bestuur dringend getraind en gecoacht moet worden. Dat is de taak van het administratiekantoor (Berenschot) en van de schoolcoach. De eerste heeft het voortdurend laten afweten, ondanks vele verzoeken van mij, en de “baas” van de schoolcoach, de VO-raad, was zo tactisch om zonder enig overleg vlak na haar start een brief aan het bestuur te zenden waarin stond dat gekozen was om de prioriteit van de coaching niet bij het bestuur maar bij het management te leggen. Sindsdien (mei 2011) is OCW aan het nadenken of er, zoals de VO-raad voorstelde, een aparte bestuurscoach moet komen, of dat, zoals de 3 directeuren bepleitten, de schoolcoach dat moet doen. Oogst van mijn aktie: OCW is nu toch echt heel hard aan het nadenken over hoe het bestuur gecoacht moet worden.
Op school is het er niet gezelliger op geworden. Maar na een week werken was het vakantie, en de onderzoeken houden me aardig op de been.

Vorig weekend vond ik op de heuvel waar ik nesten controleer een aangepikte zuurzak, hier soursop geheten. Dat is een grote stekelige vrucht die erg lekker moet zijn. En als de vogels er aan beginnen, betekent dat meestal wel dat ie bijna rijp is. Tot dan toe had ik er alleen nog een paar keer ijs van gegeten, inderdaad heerlijk. Vorig jaar had ik er ook al eens eentje meegenomen, maar die bleef keihard tot hij na een week ineens compleet verrot was. Ook dit exemplaar was nog erg hard, maar twee dagen later ineens zacht, en bovendien wat verder opengepikt door vogeltjes die naar binnen komen. Dus een poging tot verwerken ondernomen.
Binnen de leerachtige schil zit wit vruchtvlees met tientallen dikke pitten, die weer in een soort kapsel zitten. Met een lepel pluk je het vruchtvlees uit de schil en knijpt vervolgens de pitten eruit. Ik had een recept voor ijs gevonden. Maar toen ik de pulp in een blender gepureerd had, leek me de consistentie prima om direct in te vriezen, zonder enige toevoeging. Het smaakt verrukkelijk, zoet en zuur tegelijk. Overigens is de plant uiterst geneeskrachtig, er worden tegenwoordig ook positieve effekten in de behandeling van kanker aan toegeschreven. Wie wil komen proeven: welkom.

Ik wilde deze week ook nog eens de gehele North Coast Trail lopen. Die heb ik vorig jaar met twee dames gedaan die ‘m goed kenden. Er wordt namelijk altijd gewaarschuwd: alleen onder begeleiding van een gids lopen! Verder had ik wel stukken aan beide uiteinden gelopen, maar nooit meer helemaal. Dus dat heb ik vandaag gedaan. Als je goed uitkijkt en bij verkeerd lopen meteen even teruggaat om een ander spoor op te pakken, is er niets aan de hand. Het gevaarlijkste is dat je mobieltje geen bereik heeft. En verder zitten er wel wat steile stukken in, en was er dit keer ook een verse landslide geweest waar je omheen moest lopen, maar verder prima te doen. Je komt dan nog langs de overblijfselen van een vroeger dorpje, Mary’s Point. Dat is in de jaren ’30 ontruimd, volgens het ene verhaal omdat het op ’t punt stond van de helling af te vallen, volgens een ander verhaal omdat de inteelt er onrustbarende vormen had aangenomen. Er groeien erg veel zuurzakken, maar die waren nog niet rijp genoeg.
De North Coast Trail komt uit bij Wells Bay aan de noord-westkant van het eiland. Vandaar naar The Bottom gelopen (eindelijk naar de kapper geweest!) en toen verder via de Crispeen Track en de Dancing Place Trail naar huis. Zo’n beetje het eiland rond gelopen dus.

Nou, zo kan die wel weer. Tot de volgende keer.