Klein Duimpje en de reus

Dat kolibries fascinerende vogeltjes zijn, weet iedereen wel. Maar echt een voorstelling van de klein-en-fijnheid krijg je pas als je er eentje op z’n nestje ziet. Helaas is dat niet zo eenvoudig, iets als een speld in een hooiberg. Heel wat mensen aan wie ik het heb gevraagd hadden dan ook nog nooit een kolibrienestje gezien, of alleen een verlaten nestje. Dus was ik wel even opgetogen toen ik hoorde dat R er eentje in z’n tuin had zitten. Ik maakte een afspraak om, op gepaste afstand, het tafereeltje te aanschouwen en vast te leggen. Dat viel niet mee. Het nestje zat aan de middennerf van een varenblad, terwijl er allemaal andere varens voor heen en weer wuifden. Op een gegeven moment was het vrouwtje (mannetjes houden zich in de kolibriewereld niet met thuiszitten bezig) even een ommetje, en kon ik de eitjes bekijken. Inderdaad erg klein.
Ik sprak af dat ik later in de week nog eens bij wat beter licht zou langskomen, en verheugde me vooral op het uitkomen van de eitjes: dan zou ik elke dag even een paar foto’s komen maken. Vast een stuk aandoenlijker dan de spotlijstertjes die bij mij thuis weer in het nest zaten (hoewel zo’n breedbekbeestje ook wel koddig is). Helaas, voor het zover was begon het hard te waaien, en vond R het nestje omgekieperd en de eitjes stuk gevallen op de grond.

Dat waaien vond ik om een andere reden ook minder geslaagd. Ik was gevraagd om mee te gaan op een wetenschappelijke missie om walvissen te tellen. Ik had nog nooit een echte walvis gezien, terwijl ze hier in deze tijd van het jaar wel in de buurt zitten, vooral bultruggen. Dus daar verheugde ik me wel op, al vermoedde ik dat de kans groot was dat ik de hele dag een lege zee zou zien.
De organisatie was behoorlijk Caribisch, al waren het allemaal Fransen die het regelden. Het ging om een aantal organisaties uit Guadeloupe, die zulke trips vaker organiseren om een beeld te krijgen van de verspreiding en aantallen van verschillende walvisachtigen. Daarbij wordt volgens een internationaal protocol met een vaste snelheid een bepaalde route gevaren, met permanent 3 mensen op de uitkijk en een vierde die alles noteert. Behalve walvissen ook allerlei andere waarnemingen: vogels, boten, visnetten, afval enz. Elke 2 mijl (ca. 20 minuten) een stop om met een hydrofoon te luistern naar onderwatergeluiden.
De expeditie bestond uit twee flinke catamarans die elk een eigen deel van de omgeving afvoeren. Ik zat op de boot die van Sint Maarten naar Saba ging, om de Sababank en omgeving uit te kammen. De wind was inmiddels weer wat minder geworden, ik kocht voor het eerst zonnebrandspul, en alles liep perfect. Nou ja, wat meer walvissen was ook leuk geweest. Voor we op de eerste dag echt waren begonnen kregen we al bericht van de andere boot dat ze dolfijnen hadden gezien. Maar een paar uur later kwamen we een groepje potvissen tegen, waar je toch zeker de rug(vin) van kon zien. Vooral achteraf op de foto’s blijkt dat ze behoorlijk groot zijn. Af en toe ook vogels, zoals de pijlstormvogels die ik nog niet gezien had. Die broeden redelijk massaal op Saba, maar doordat ze alleen ’s nachts naar hun nesten komen had ik ze nog nooit gezien.
De tweede dag kwamen een paar groepjes tuimelaars kijken. Ik had bijna een fantastische foto gemaakt. Helaas bleek ik vergeten te zijn de camera aan te zetten toen ik af wilde drukken. Dus nu wat minder fantastische foto’s. Vooral op de Sababank, de tweede dag, gaf de hydrofoon een enorm spektakel van bultrug-geluiden te horen. Elke meting leken we (of ze) dichterbij te komen, tot we halverwege de dag het gevoel kregen dat ze vlak onder de boot zaten. Helaas kun je met de hydrofoon geen richting bepalen, en ook afstand blijkt erg lastig te zijn. We hebben ze niet mogen aanschouwen.
Wel kwam er nog een Portugees oorlogsschip langs zeilen. Dat is een kwalachtig beest, of eigenlijk een poliepenkolonie met taakverdeling. Doordat de tentakels akelig lang en giftig zijn hebben ze de naam ook erg groot te zijn, maar dat valt erg mee. In eerste instantie dacht ik dat er een weggegooid waterflesje langsdreef. En de eerste avond een zonsondergang die zo mooi was dat ik er maar geen foto van heb gemaakt. Die kleuren kun je vast niet weergeven op een foto.

Ondertussen wordt er ook nog gewerkt. Komende maandag gaan we het nieuwe techniekgebouw officieel openen. Ik hoop maar dat het er tegen die tijd een beetje toonbaar uitziet.